Национализам и националист се најозлогласените зборови во нашиот јавен, а особено интелектуален дискурс. До тоа дојде постепено, речиси неосетно, со постојано преиспитување, повлекување, самокритика, па дури и со чувство на грижа на совест дека нешто (и некому) сме му направиле зло затоа што сме (наводно) националисти. Против национализмот е модерно и пожелно да се зборува насекаде во просторите на бивша Југославија, каде што владее догмата дека тој е главниот виновник за сите зла и крвопролевања. Но ова никаде не е толку вкоренето како во Македонија, земјата што доживеа целосна „пластична операција“ за да не остане ништо на М. Овде опстојуваат голем број внатрешни поделби (идеолошки, политички, партиски, етнички), но најсилниот премолчен пакт е оној против идејата за македонски националист/национализам.

Го нагласувам атрибутот „македонски“, бидејќи постои општо разбирање и прифаќање на отворениот албански национализам – сите имаат разбирање за него. Македонскиот е толку озлогласен што некој што не ја знае историјата на оваа земја и нејзиниот народ би помислил дека имаат раце потопени во (зла) крв и злодела сторени во име на „нацијата“. Во колумна не е можно да се објаснат сите нијанси и стојалишта на дефинирање на национализмот, но и на патриотизмот, но мојата теза е дека во Македонија постои дефицит по двете основи, што создава претстава на досега невиден мазохизам и самонегација. Колегата Синиша Малешевиќ објави значајна книга за тоа зошто е национализмот толку моќен, односно ја оспори тезата за неговото исчезнување и го дефинира како историска норма. Ако е така, каде е тука уникатниот македонски случај на мирно и покорно одмакедончување во име на нешто што не постои (наводна европска нација)?

Лично се идентификувам и водам од мислата на Монтескје: „Кога би знаел дека нешто што би било од полза за мојата нација, но би уништило друга, никогаш тоа не би му го предложил на мојот владетел, бидејќи јас сум првенствено човек, а потоа Французин, бидејќи јас сум нужно човек, а само случајно Французин“. И јас сум случајно Македонка и сакам да сум граѓанин на светот, но не ми дозволуваат да бидам ни едното ни другото. Сепак, сум стоела на ставот дека мојата нација (макар и од смачкано племе) не е над моралот и меѓународното право, сум ја фаќала страната на послабите и обесправените – т.е. сите оние што сме ги „усреќувале“ со нашето учество во империјалните походи на САД и на НАТО. Но низ годините на божемна демократизација и европеизација, мојот народ како „месечар“ следи туѓи агенди и интереси, а се откажува од сето она што беше и е негова најголема доблест и богатство. Се покажа дека и тоа не беше доволно за да се смилостиват господарите на хаосот, па Македонија почна и самата себеси да се разнебитува, „доброволно“, па дури и со некаква патолошка радост дека тоа го прави за повисоко добро. Да бидеш Македонец/ка е недоволно, па и назадно, па требаше да станеме нешто подобро од тоа, поблагородно, понапредно божем… додека сите други си остануваа(т) добри Грци, Бугари, Срби, Албанци, Хрвати… за Германци, Французи, Холанѓани и да не зборувам.

Целата колумна тука



Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.