Се удавивме во криминал, корупција, непотизам, рекет, местења тендери, партиски вработувања, судско-обвинителски поткупи, фингирани прогони, дрзок и масовен грабеж на милијарди евра државни пари… Нема врста на криминал која за власта во земјава е непозната. Нема пора во општествово каде криминалот како најлош вид на канцер не е длабоко навлезен. До сржта царува.

Ова во својата последна колумна го пишува новинарот Дејан Николовски.

Власта може да збори што сака, нејзините фукционери да продаваат разно разни приказни, да се појавуваат катадневно на нивните медиуми, но неможе да го убедат народот дека не живее во ужас. И тоа во секој сегмент од животот. Ужасот е насекаде, од потребата родител да згрижи дете во градинка, преку основното образование, до високото. Од потребата да се отиде на лекар, од потребата да се заштити преку судскиот систем, од потребата да добие услуга од полицијата или некоја друга државна институција. Обезбедување на било каков државен документ за обичниот граѓанин е колосален подвиг. За секаде е потребно да „имаш некој“. Ужасот е и на работните места, преточен во секојдневен мобинг и малтретирање. Ако не си со нив, тогаш си против нив.

 

Граѓаните на Македонија се поделени во две групи. Едните, кои се со власта, и вторите се останатите, обичните смртници. Пискотот на обичните смртници е недоволно силен и гласен за овие другите да го чујат. А, и не треба да биде чуен, тие се другите, од вториот ред, гетоизирани, маргинализирани, угнетени. Тие се противниците. Или како милуваат поданиците на власта да кажат: „Не се од нашите“.

Целата колумна тука



Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.