Почина Љупка Арсова Џундева (1934-2018), тивката дама на македонското актерство, соопшти утринава Македонскиот народен театар.

Џун­де­ва беше оли­це­тво­ре­ние на те­а­тар­ска­та умет­ност кај нас, ко­ја со сво­и­те впе­чат­ли­ви уло­ги и на фил­мот, те­ле­ви­зи­ја­та и на ра­ди­о­то во те­кот на из­ми­на­ти­те 60 го­ди­ни оста­ви не­из­бриш­ли­ва тра­га во ма­ке­дон­ска­та умет­ност и кул­ту­ра. Ја па­ме­ти­ме ка­ко На­та­ли­ја, Сил­ви­ја, Ко­лом­ба, Пор­ци­ја, Ро­за­лин­да, но и ка­ко Ми­ра во „Мир­но ле­то“, по­тоа Ги­на во „Ма­ке­дон­ска кр­ва­ва свад­ба“, Љу­ба во пр­ви­от ма­ке­дон­ски филм „Фро­си­на“, како и во бројни театарски претстави, тв драми, монодрами и радиодрами.

Џундева секогаш со гордост истакнуваше дека припаѓа на втората генерација актери на некогашната Висока театарска школа, а со тоа е дел од создавањето на поновата историја на театарската уметност во Македонија. Нејзиниот ентузијазам и копнеж по театарската сцена, но и нежниот и милозвучен карактер, безвременска убавина, романтична појава и жесток став во негувањето на звучниот мајчин јазик ја направиле миленичка на театарските режисери, но и на широката театарска, филмска и телевизиска публика.

Во Македонскиот народен театар работеше во текот на целиот свој професионален живот од 1951 до 1990 година, кога замина во пензија.

Го­ди­ни­те но­сат сми­ре­ност. Чо­век мо­ра и по­крај си­те те­шко­тии што ги до­жи­ву­ва во жи­во­тот – смрт, бо­лест на не­кој најб­ли­зок во се­мејс­тво­то, да сфа­ти, да го нај­де ми­рот во се­бе и да се тру­ди да би­де по­до­бар чо­век, велеше Џундева.

Нејзината последна улога на сцената на МНТ се случи во 2015 година, како Марина во претставата „Вујко Вања“ од Чехов во режија на Зоја Бузалковска.

„Мир­но ле­то“ е на­ши­от мен­та­ли­тет. Но, тоа не е тол­ку ло­шо – изјави Џун­де­ва во интервју за неделникот „Република“ за пр­ва­та ма­ке­дон­ска ко­ме­ди­ја сни­ме­на во 1961 го­ди­на.

Меѓу другите признанија, доби и Награда за животно дело „11 Октомври“, награда за животно дело „Војдан Чернодрински“ и награда „13 Ноември“ на град Скопје.

Мно­гу­ми­на ве­лат де­ка има­ат мно­гу вре­ме, а јас, пак, не­мам. По­сто­ја­но сум за­фа­те­на со не­што. Са­кам да ги гле­дам прет­ста­ви­те во те­а­тар, да би­дам до кај сме, кои де­ла се по­ста­ву­ва­ат, ка­ко игра­ат мла­ди­те ко­ле­ги, но и тие од сред­на­та ге­не­ра­ци­ја. Го сле­дам це­ли­от кул­ту­рен жи­вот. Ако не сум дош­ла на не­ко­ја прет­ста­ва, тоа зна­чи де­ка, на­ви­сти­на, сум би­ла спре­че­на и не сум мо­же­ла да при­сус­тву­вам. Це­ли­от жи­вот го по­ми­нав во те­а­та­рот. Цел жи­вот ра­бо­тев не­што што го са­кав. Ме­не ни­кој не ме на­те­ра со си­ла да би­дам актер­ка. Не е лес­но да се би­де актер, ка­ко што мис­лат мно­гу­ми­на, ќе дој­деш, ќе се сме­еш, не е та­ка. Има и стрес­ни си­ту­а­ции, изјави во едно интервју за „Република“ тивката театарска дива.



Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.