Апсурдното вето што го подготвуваме за Македонија на патот кон ЕУ доволно зборува за нашите сопствени комплекси. Ние веројатно сме несигурни во врска со нашиот идентитет, затоа сакаме да им го триеме носот на Македонците за да покажеме колку сме големи. Некои земји од ЕУ кои се против проширувањето со задоволство ќе се сокријат зад нашето вето. Се радуваат и Русите, кои ќе можат да делат и да владеат, и Кинезите, кои ќе можат слободно да инвестираат, Србите, кои утре ќе ја интегрираат Македонија наместо нас. Зошто бараме повод да ја направиме оваа кобна грешка да ја запреме Македонија, а патем и Албанија на патот кон ЕУ?

Огледалото Македонија

Зошто толку страсти на темата „Македонија“? Бидејќи во оваа болна тема се гледаме себеси, а самоанализата не е силна страна на нашето општество.

Да започнеме со она што го нарекувам Санстефански комплекс – неодолива навреда дека работите можеа да се случат поинаку и дека историјата ни должи нешто. Рускиот цар можеше да создаде држава овде во границите наведени во мировниот договор од Сан Стефано, но – гледате – злите големи сили го прекинаа тоа. И наместо да се радуваме што државата сепак постои по веки непостоење – има страдање дека можела да биде поголема.

Ваквиот навредлив став го одредува нашиот однос кон Република Македонија: можеше да биде дел од Бугарија, сонувавме да ја освоиме за време на Балканските војни, сметаме дека и денес ќе ги убедиме тие луѓе да се чувствуваат бугари. И наместо да се радуваме што пред неколку децении, тие се отцепија од Југославија и можеме да соработуваат во новите историски реалности, ние продолжуваме да паѓаме во стапицата на минатото. Како реинкарнатор, кој за време на викендот црта куршуми и грми со празни фишеци кон непоразените непријатели од минатите епохи.

Честопати се прават паралели со грчките тврдења, но тие барем имаат одредено комерцијално значење – Александар Велики и античкото наследство се вредни ресурси за туризмот на нашиот јужен сосед. А кој точно ќе дојде тука поради Гоце и Јане, не знам. Како и да е, Грција ги постави своите барања пред да ја легитимира државата, но ние први ја признавме во 1992 година со „аплауз и возбуда“. Што точно можеме да бараме сега, не ми е јасно; во меѓународните односи нема клаузула за заемно признавање на историјата, јазикот или личностите. Замислете, на пример, Франција и Германија, кои поминаа низ четири разорни војни во последните два века, да го започнеа своето зближување со Карло Велики – Германците да сакаа Французите да „признаат“ кои франките се со германски етнос. Малку апсурдно, нели?



Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.