На тие што молчеа 1

 

Лазачи на мракот, на црната стега,

голтачи на трње и на дробна земја,

духот што се теши со молк и со темјан,

сениште е жално од себе што бега.

 

Зар тоа сте вие в глувчевата дупка?

Та не е од душа, ниту е од Бога.

Дур’ топло нѐ грее старинскиот оган,

тврдо срце епско уште во нас тупка.

 

Мегданот е овде, в мајчиниот двор,

низ нашиот дом се стркала Смртта,

ни скршија ‘рбет, и сѐ уште вртат…

Ти го гледаш тоа без да кажеш збор.

 

Што ли беше тоа, каква ноќна мора,

каков кошмар стрвен го презема Сонот?

Слободата наша пак си појде в гора,

душманот ги држи жезлото и тронот.

 

 

 

На тие што молчеа 2

 

Како коцки в дланка,

на гради ве стискав,

во вас се колнев,

дваж-триж пати хукав,

ве целував, преколнував

– но од вас седумка не излезе.

 

Знам, така е, добиваш или губиш.

Јас без зијан-пријатели останав,

а вие, еве, од туѓи дланки фрлени,

сѐ уште се тркалате по зелената чоја,

но од вас никогаш седумка не бидува.

 

Од истиот автор: http: //javno.mk/kliman-sega-se-igra-teshkoto-nasheto-oro-starinsko/

 

 

Ставовите искажани во рубриката Колумни се лични ставови на авторите и не се автоматски и ставови на редакцијата на Republika.mk. Редакцијата на Republika.mk се оградува од ставовите во објавените колумни, а одговорноста за изнесеното во нив е исклучиво на авторот.



Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.